Welkom bij het vierde nummer van dit jaar, een nummer waarin we helaas weer afscheid moeten nemen van een redactielid. In een brief aan de redactie memoreert ze dat ze 22 jaar lid is geweest van de redactie, dit hoefden we derhalve niet op te zoeken. Ze is dus niet van het allereerste uur, maar wel bijna. Het vertrekkende redactielid is de eerste vrouw geweest in het Dth-mannengezelschap van weleer. Ze was ook geruime tijd de enige vrouw in de redactie. Hoewel ze het nooit openlijk heeft gezegd, heb ik altijd gedacht dat ze dit wel plezierig vond. Niets vrouwelijks was en is haar vreemd. Het gaat hier uiteraard om Else de Haan. Haar vertrek is een groot verlies, temeer daar ze is weggekocht door onze eigen uitgever die zo nodig een concurrerend blad moest beginnen waarvan zij hoofdredacteur is geworden. Else dacht een en ander te kunnen combineren, maar dat kon natuurlijk niet, zoals wij hadden voorspeld. De redactie zal haar missen, en ik in het bijzonder. We hebben immers veel samen meegemaakt. Gelukkig blijft ze wel in de redactieraad. Else, bedankt voor alles.
Colin van der Heiden is in Dth geen onbekende. Hij heeft ons al vaak voorzien van typische Dth-artikelen; praktisch, pragmatisch en helder geschreven. Deze keer gaat het om mensen die bang zijn te moeten plassen in gelegenheden waar ze niet kunnen plassen. Zijn behandeling bestaat uit een mengeling van relaxatie en cognitieve interventies. De interventies lijken op die voor de ‘tegenovergestelde’ klacht: angst om niet te kunnen plassen terwijl er wel gelegenheid is. De twee gevalsbeschrijvingen zijn verhelderend.
Er wordt relatief weinig geschreven over de gegeneraliseerde angststoornis, terwijl er toch flink wat mensen last van hebben. Mede daarom mogen we gelukkig zijn met de bijdrage van Kees Korrelboom, Sako Visser en Erik ten Broeke. Zij geven aan wat men onder gegeneraliseerde angststoornis kan verstaan en wat voor interventies zinnig zijn. In hun bruikbare stappenplan neemt het ‘piekeren op vaste tijden’ een prominente plaats in; een interventie die de trouwe lezers van Dth zullen herkennen.
Er is de laatste jaren nogal wat te doen over de waarde van ‘debriefing’ na trauma’s. Hiermee wordt een onmiddellijke snelle behandeling in de vorm van een reconstructie bedoeld. Er is inmiddels overtuigend onderzoek dat aantoont dat dit weliswaar effecten heeft, maar dat deze voornamelijk negatief zijn. Het blijkt beter de tijd eerst zijn heilzame werk te laten doen. Leen Pakvis en Mark Verbraak introduceren een protocol voor een opvanggesprek dat het volgens hen wel goed doet. Het artikel bevat ook een bescheiden (hun woorden) onderzoek naar de effecten van hun benadering.
Het laatste artikel is van Bernard ten Hag en Joan van Horn en gaat over een opmerkelijk thema: de psychologische structuur van zedendelinquenten. Het is toegespitst op exhibitionisten en pedoseksuelen. Het artikel bespreekt een theorie, een behandelmodel en het geeft enige gegevens van patiënten. De theorie leunt zwaar op Bowblys hechtingstheorie; niet een van mijn favorieten, maar je moet ruim denken en er zijn velen die er waarde aan toekennen.
We eindigen, zoals gebruikelijk, met enkele recensies.
Alfred Lange